 4. Niebiosa zsy?aj? trzy ?ród?a ?aski (cz.1)
2010-02-07
Niebiosa zsyłają trzy źródła łaski (cz.1) W tym całym dramacie dziejów Kościoła XIX i XX w., kiedy trzy bestie - dzieła szatańskie szaleją nad światem i metodycznie, z wyprzedzeniem w czasie, burzą i niszczą Kościół katolicki, a Bóg jakby zapomniał o swoim Kościele i swoich dzieciach. Jednak naprzeciw tym szalejącym trzem bestiom szatańskim, Bóg zsyła trzy źródła łaski, źródła ratunku i wzmocnienia Kościoła. Bóg posługuje się maluczkimi i zakrywa te tajemnice przed wielkimi tego świata (Por. Łk 22, 24 -30). To od ludzkości zależy czy ten głos Boga odnajdzie i odczyta. Tymi trzema źródłami łaski są: Zjednoczenie Maryjne, Boże Miłosierdzie, Chrystus Król i przyjście Jego Królestwa. Nieprawdopodobnym wydaje się fakt, że te trzy źródła łaski zostały przez Boga przygotowane i wypłyną z ziemi polskiej. Jest to jakiś znak wybraństwa narodu polskiego na obecne czasy. 1. Żydzi tracą łaskę wybraństwa Historycznym dopełnieniem odebrania łaski Żydom przez Boga były wydarzenia, do jakich doszło w czasie pierwszej wojny żydowskiej z Rzymianami w latach 66 - 73 r. n.e. W 70 r. pod wodzą konsula Tytusa Flawiusza została zdobyta Jerozolima, miasto zostało zburzone, świątynia jerozolimska spalona i wszyscy arcykapłani wymordowani. Według Tacyta w czasie oblężenia i zdobywania Jerozolimy zginęło 600 tysięcy Żydów. Od tych zdarzeń do dzisiaj Żydzi nie mają stanu kapłańskiego i swojej świątyni (dzisiaj Żydzi próbują genetycznie odrestaurować stan arcykapłański). W wyniku tego powstania również setki tysięcy Żydów poszło na wygnanie. Dramatu zniszczeń dokonali Rzymianie w czasie drugiego powstania żydowskiego (132-135 r. n.e.). W 135 r. Rzymianie zdobyli Jerozolimę, wzgórze świątyni zostało zaorane i wybudowano tam później świątynię Jowisza i ustawiono posąg cezara Hadriana. W czasie tego powstania zginęło 580 tysięcy Żydów. Naród żydowski rozproszył się po wszystkich krajach świata, odzyskując dopiero po 18 wiekach niepodległość państwową[1]. 2. Francja nie wykorzystuje czasu łaski Tę szczególną łaskę wybraństwa Bożego po Żydach przejmuje chrześcijaństwo. W narodzie francuskim wybraństwo w łasce osiąga apogeum. Francja przez historię zostaje nazwana najstarszą córką Kościoła. Kulminacją czasu łaski był wiek XVII i okres objawień św. Małgorzaty Alacoque. Objawienia te rozpoczęły 27 XII 1673 r. i dotyczyły kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1689 r. w czasie objawień danych św. Małgorzacie, Pan Jezus pokazuje, jak szczególne miejsce w chrześcijaństwie zajmuje Francja i jej król Ludwik XIV: Oznajmij pierworodnemu synowi Mego Serca, że jak otrzymał swoje urodzenie na mocy Mojego Dziecięctwa, to narodzenie do łaski i chwały wiecznej otrzyma przez poświęcenie się Mojemu Sercu. Pragnie Ono bowiem królować nad jego sercem, a za jego pośrednictwem nad sercami wielkich tego świata[2]. Tymi konkretnymi warunkami postawionymi królowi francuskiemu przez Pana Jezusa były: Jeśli król zbuduje świątynie ku czci Serca Najświętszego, umieszczając w niej wizerunek tegoż Najświętszego Serca, jeśli w niej poświęci się osobiście Najświętszemu Sercu Jezusowemu, jeśli poświęci Mu swoją rodzinę, rząd, wojsko i naród, jeśli na sztandarach umieści wizerunek Serca Bożego, jeśli król i naród będą szerzyć cześć tegoż Najświętszego Serca w innych narodach wtedy: to Boskie Serce Chrystusa otoczy Francję swą opieką, będzie błogosławiło jej we wszystkich sprawach, uczyni ją potężną i sławną, będzie broniło Francję, a nieprzyjaciół złoży pobitych u jej stóp[3]. W okresie tych objawień Francja była potęgą na skalę europejska. Nic nie zapowiadało jej późniejszych tragedii. Równe sto lat po odrzuceniu tych objawień przez króla Francji i przywódców Kościoła, wybuchła Wielka Rewolucja Francuska. Potomek Ludwika XIV, król Ludwik XVI, dopiero w więzieniu rewolucyjnym przypomniał sobie o tych wydarzeniach znanych w całej Francji. Wraz z jego straceniem na gilotynie, rozpoczęło się niebotyczne prześladowanie Kościoła w przeciągu całego XIX w., uwieńczone rozdziałem Kościoła od państwa. Nieprzyjęcie tych objawień przez ówczesne władze państwowe i kościelne nie zahamowało potężnego rozwoju kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa w krajach europejskich. Najpierw rozpowszechnił się on we Francji, następnie w Belgii, Niemczech, Polsce, Włoszech i dotarł aż do Chin, Indii i Kanady[4]. W XVIII w. w Europie działało około 1100 bractw Najświętszego Serca Pana Jezusa. Samo bractwo w Paray - le - Monial we Francji w 1728 r. liczyło 30 tysięcy członków[5]. 3. Polska wybrana przez Boga na obecne czasy To odrzucone przez Francję dziedzictwo łaski podejmuje przez swych biskupów Rzeczpospolita Polska już na początku XVIII w. W 1729 roku biskup krakowski Konstanty Szaniawski i król Polski August II podjęli starania w Stolicy Apostolskiej o ustanowienie święta Najświętszego Serca Pana Jezusa z własną Mszą św. i oficjum. Stolica Apostolska negatywnie odniosła się do tej prośby[6]. Przez kolejne lata wielu polskich biskupów podejmowało dalsze starania w tej kwestii[7]. 21 sierpnia 1762 r. król Polski August III wraz z episkopatem proszą papieża o zatwierdzenie dla Rzeczpospolitej Obojga Narodów formularza Mszy św. i oficjum. Dnia 6 lutego 1765 r. papież Klemens XIII zatwierdził dekret Instatibus Kongregacji Obrzędów, zezwalający na odprawianie Mszy św. na ziemiach polskich o Najświętszym Sercu Pana Jezusa[8]. Była to pierwsza publiczna zgoda Kościoła na szerzenie nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dekret papieski legalizował już silny kult Serca Pana Jezusa na ziemiach polskich. Jego pierwsze ślady sięgają początku XVIII w., kiedy to 20 V 1705 r. pijar o. Paulin Wiąźkiewicz otrzymał dekret papieski na zakładanie w kościele Pijarów w Warszawie bractwa Serca Jezusowego[9]. To Boże prowadzenie narodu polskiego zostało wyrażone przez niebiosa w objawieniach danych włoskiemu Jezuicie o. Juliuszowi Mancinelliemu. 14 sierpnia 1608 r. w widzeniu, które miało miejsce we Włoszech w Neapolu, Matka Boża powiedziała mu: Dlaczego nie nazywasz mnie Królową Polski? Ja to królestwo bardzo umiłowałam i wielkie rzeczy dla niego zamierzam, ponieważ osobliwą miłością do mnie płoną jego synowie[10]. (Ten kierunek wybraństwa dokładniej pokażę przy omawianiu pierwszego źródła łaski - Zjednoczenie Maryjne). Omawiane poniżej trzy źródła Bożej łaski, wypływające z ziemi polskiej, będą również dowodem na wybraństwo w łasce u Boga narodu polskiego. Potwierdzenie tego wybraństwa znajdujemy w pismach zmarłej niedawno mistyczki ze Szczecina, Zofii Nosko (1920 - 1996 r.). Wspomniana mistyczka przekazuje: Żadna siła ucisku i zła nie może zniszczyć tego narodu, bo on jest górą płonącą świętą wiarą. (...) najwyższy Bóg zapragnął, aby w naszym kraju założyć swoje królestwo i dziedzictwo[11].
[1] Por. Wielka Historia Świata. T. 3: Świat okresu cywilizacji klasycznych, red. A. Krawczuk, Warszawa 2005, s. 379. [2] E. Hanter, Historia kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa, Łomżyńska Księgarnia Diecezjalna 1998, s.35. [3] Ojciec Mateo, Jezus Król Miłości, Wrocław 2006, s.7. [4] S. Jarzyna, ks., Święta Małgorzata Maria Alacoque i Święta Faustyna. Duchowość i posłannictwo, Kraków 2008, s.14-15. [5] L. Poleszak SCJ, Intronizacja Najświętszego Serca Jezusowego. Wypowiedzi Magisterium Kościoła, historia i teologia, Kraków 2008, s. 15. [6] Tamże, s. 12-13. [7] W latach 1720 - 1730 kilku polskich biskupów prosiło papieża o ustanowienie Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa - Konstanty Szaniawski (biskup krakowski, 6 V 1726), Ignacy Massalski (biskup wileński, 6 IX 1762), Hieronim Szeptycki (biskup płocki, 17 X 1763), Adam Grabowski (biskup warmiński, 19 X 1763), Jędrzej Bayer (biskup chełmiński, 20 I 1764), Adam Krasiński (biskup kamieniecki, 20 I 1764), Walenty Wężyk (biskup chełmski, 20 I 1764), Jędrzej Załuski (biskup kijowski, 20 I 1764), Wacław Sierakowski (biskup lwowski, 13 II 1764). Por. K. Z. Dobrzycki OSPEE, Intronizacja Chrystusa - Króla w duszy drogą do intronizacji w ojczyźnie, Skawina 2003, s. 5 - 6. [8] L. Poleszak SCJ, Intronizacja Najświętszego Serca Jezusowego..., s. 17-19 [9] www.abobola.aplus.pl [10] A. Giese, Królowa narodu, Pelplin 2007, s.82. [11] Ks. S. Górnik, Doświadczenie mistyczne Zofii Nosko i Barbary Kloss, Lublin 2005, 123-124.
Powrót |
