|
31. Kiedy Król Herod królował 1.Kiedy Król Herod królował,
I nad żydami panował,
Wtenczas się Chrystus narodził,
By swoje wybrane zbawił. 2.Tego trzej Mędrcy szukali,
Pilnie się o nim badali,
I do Jeruzalem przyszli,
Żeby go tam wynaleźli. 3.Rzekli: gdzie jest narodzony,
Żydowski Król nam zjawiony;
Widzieliśmy gwiazdę jego,
Ta nas prowadzi do niego.
4.Przyszliśmy mu pokłon oddać,
Imię jego światu podać,
Wielki to Pan i nielichy,
Choć jako Baranek cichy.
5.Gdy to Herod wyrozumiał,
Przelękłszy się tak się zdumiał,
Że z nim wszystko Jeruzalem,
Zażywało strachu z żalem.
6.Tedy zebrawszy Biskupy,
Mędrce i starce do kupy;
Pyta wszystkich chcąc dochodzić,
Gdzie się Chrystus miał narodzić. 7.Wszyscy na to się zgadzają,
O Betlejem powiadają:
Że tam Pańskie narodzenie,
Ma z Proroków upewnienie.
8.Wziąwszy Król Mędrce osobnie,
Pyta ich znowu nadobnie,
I żeby mu powiedzieli,
Co o gwieździe rozumieli.
9.Co skoro Herod obaczył,
Do Betlejem iść naznaczył,
Aby Dzieciątka szukali,
I jemu znać o niem dali. 10.Idźcież spieszno wzdy Królowie,
Wysokich rzeczy Mędrcowie,
A ja tu was nazad czekam,
I będę rad gdy doczekam.
11.Mędrcy Króla pożegnali,
Za gwiazdą się swą udali,
Która szła jako poczęła,
Aż nad Betlejem stanęła.
12.Kędy gdy do stajni weszli,
Czego szukali znaleźli,
Dziecię Jezusa miłego,
I Maryją Matkę jego. 13.Tam na kolana padając,
Swych dostatków dobywając,
Twórcy poczty dali oto:
Mirę, kadzidło i złoto.
14.Bóg Mędrce wziąwszy w przejrzenie,
Dał im we śnie objawienie,
Aby Heroda mijali,
Inędy się w dom swój brali.
15.Herod o tem obwieszczony,
Gniewając się jak szalony,
Do Betlejem wyprawował,
Aby dziatki pomordował.
16.Tam wielki mord małych dziatek,
Uczynił płacz wielki matek;
Płaczą, krzyczą bez pociechy,
Zbywszy dziatek swej uciechy.
17.Jezu Chryste prosim ciebie,
Okaż jasność swą na niebie;
Oświeć las z temi Mędrcami,
Daj się szukać i z darami. 18.Byśmy prawą wiarę mając,
Z miłością w tobie ufając,
Przyciagnieni tam do ciebie,
Królowali z tobą w niebie.
Powrót |
