|
Bł. Małgorzata Łucja Szewczyk Cz. II Zdj. z książki: S. Ancilli Janiny Stasiowskiej CMBB, Zawierzyła Bożej Opatrzności. BŁ. Małgorzata Łucja Szewczyk (1828-1905), Założycielka Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej - Sióstr Serafitek. Życie i dzieła, Kraków 2013. To skierowanie przez o. Honorata do pracy w Przytulisku przyjęła Łucja Szewczyk jako wolę Bożą, której zawsze była posłuszna. Ale w 1880 roku, czyli po dwóch latach pobytu w tym ośrodku postanowiła jednak opuścić go i zamieszkać w Zakroczymiu. „Według informacji podanej przez s. Łuczyńską (1881-1934, Honorata), bł. Małgorzata Łucja opuściła warszawskie Przytulisko kierując się wyraźnym głosem Boga, wzywającego ją do realizowania wyznaczonego jej zadania na innej drodze: »(W Przytulisku) przeznaczono ją do spełniania różnych obowiązków, jako to: do kwesty, do zajęć domowych, czasem do obsługi chorych. Zajęcia te spełniała wiernie dla miłości Boga, jednak nie znalazła wewnętrznego spokoju, czuła bowiem, że nie tu ją Bóg chce mieć, że nie spełnia zadania, do którego wewnętrznie czuła się być powołaną. Opuściła zatem po 2 latach to zgromadzenie [Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Cierpiących], by znaleźć drogę właściwą dla siebie przez Boga przeznaczoną«. Bł. Honorat, znając dokładnie sprawę jako jej kierownik duchowy, umieścił w swoim rękopisie notatkę, w której częściowo wyjaśnia przyczynę opuszczenia Przytuliska przez Matkę Małgorzatę i podaje równocześnie bardzo cenne świadectwo przełożonych o niej. Treść tej notatki znamy dzięki s. Bronic, która korzystała z rękopisu bł. Honorata przy pisaniu w 1900 r. pierwszych wiadomości o początkach Zgromadzenia: »[Matka Łucja] odbywszy pielgrzymkę do Ziemi Świętej, gdzie dwa lata przebywała, u Grobu Bożego poczuła gorące pragnienie poświęcenia się wyłącznie Bogu i służenia ubogim, starcom i kalekom, aby tych biedaków w ostatniej duszy i ciała zostających nędzy wprowadzić na drogę życia chrześcijańskiego i przygotować do dobrej śmierci. Wywiązując się z obietnicy wstąpiła do zgromadzenia (BŁ. Honorat ma na myśli ukryte zgromadzenie sióstr franciszkanek od cierpiących, które zostały utworzone w przytulisku dopiero w roku 1882 jednak formowało się w tym środowisku dużo wcześniej pod jego kierunkiem), które miało podobne zadanie, lecz tam nie znalazła tego, czego pragnęła. Odsunęła się przeto od zgromadzenia otrzymawszy od przełożonych świadectwo, że rzeczywiście ma ducha poświęcenia i powołania i pragnie więcej się oddawać usłudze biednych«"[1]. Łucja Szewczyk „w 1881 roku złożyła ponownie profesję według I formy trzyletnich ślubów, na ręce O. Honorata w Zakroczymiu a w 1886 roku złożyła profesję według II formy ślubów wieczystych, również w Zakroczymiu"[2]. O. Honorat wspominał swoją penitentkę z tamtego okresu w taki sposób: „Łucja czuła chęć poświęcenia się ostatniej nędzy. Przyjechała więc do Zakroczymia, znalazła sobie takich nędzarzy i z dziwnym zamiłowaniem im się poświęciła. Żywność dostawała z klasztoru. Ja sam obchodziłem przy stole braci i zlewałem resztki, ale bardzo schludnie. Zachęcone jej przykładem zaczęły się przyłączać do niej osoby pobożne [...]. Bóg jej błogosławił. Udała się z jedną Litwinką do p. hr. Przeździeckiej i ta ofiarowała jej 2000 rubli na zakupienie domu, w którym mieszkały [...]. Sprowadziłem dla nich z Rzymu ustawy Służebniczek Ubogich przez X. Azbijewicza, który je sam przepisał w Św. Kongregacji"[3]. „Jedynym dokumentem odnoszącym się do tego okresu życia Matki Szewczyk jest akt profesji, który znajduje się w Księdze Profesji zachowanej w głównym Archiwum Zgromadzenia przez nią założonego. Treść formuły profesji, w której jest mowa o ślubie miłosierdzia obowiązującym w Zgromadzeniu do czasu zatwierdzenia Konstytucji przez Kurię Biskupią w Krakowie 30 grudnia 1898 r. wskazuje na to, że Księga Profesji była zapoczątkowana przed upływem tej daty. Trzeba też zaznaczyć, że z pewnością została założona na polecenie bł. Honorata i pod jego kierunkiem, gdyż on zajmował się prawną stroną Zgromadzenia i sam opracowywał potrzebne dokumenty. W Księdze Profesji są wpisane akty profesji czasowych i wieczystych sióstr wstępujących do Zgromadzenia od początku jego istnienia i opatrzone są ich własnoręcznymi podpisami. Akty profesji czasowych i profesji wieczystej Matki Małgorzaty Łucji z jej własnoręcznymi podpisami są umieszczone na pierwszej stronie Księgi Profesji. Akt profesji czasowej ma następującą treść: „Ja Siostra Maria Małgorzata, na świecie zwana Łucją Szewczyk, po skończeniu całego roku Nowicjatu, za upoważnieniem Przew. Ojca Honorata, współzałożyciela Zgromadzenia Córek Boleści Matki Bożej, uczyniłam pierwszy raz Profesję wg formy I-ej 3-letnich ślubów, dnia ok. 24 Miesiąca Sierpnia 1878 w Zakroczymiu (Królestwie polskim) przed Przew. O. Honoratem Koźmińskim Kapucynem, wobec tegoż Przew. Ojca. I oświadczam, że ją wykonałam dobrowolnie i chętnie, nie z przymusu ani bojaźni jakiej osoby lub kary, nie mając żadnej przeszkody, która by ją czyniła nieważną. Na dowód czego własnoręcznie podpisuję. Marya Małgorzata Szewczyk"[4]. Bibliografia: - S. Ancilla Janina Stasiowska CMBB, Zawierzyła Bożej Opatrzności. BŁ. Małgorzata Łucja Szewczyk (1828-1905), Założycielka Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej - Sióstr Serafitek. Życie i dzieła, Kraków 2013. O. Anzelm Szteinke O.F.M., Nasza Przeszłość t. XXXVIII, Kraków 1972, art. O. Jukundyn Bielak O.F.M.. https://crispa.uw.edu.pl/object/files/257110/display/Default - Ks. Jan Machniak, Bł. Małgorzata Łucja Szewczyk, Kraków 2014. - Kazimierz Puchała, Matka Maria Małgorzata (Łucja Szewczyk), założycielka i pierwsza przeł. generalna Zgr. Córek N.M.P. od Siedmiu Boleści, czyli S.S. Serafitek, art. w miesięczniku Pokój i Dobro, nr 4, Kraków 1937, s. 42-43. Dost. w Intern. na str.:https: //jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/doccontent?id=338024 - Lech Król, Życie i sylwetka duchowa bł. Małgorzaty Łucji Szewczyk (1828-1905), Art. w Studiach Włocławskich nr 16, Włocławek 2014 r., str. 175-198 Dost. w Intern. na str.: https://bazhum.muzhp.pl/czasopismo/774/?idvol=12339 - O. Prokop Kapucyn, Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku, Warszawa 1928. - Abp Szczęsny Feliński, Pamiętniki, tom I, Warszawa 2009. Unia, Lwów 20 kwietnia 1870 r., nr 47. Dost w Intern. na str.: https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/doccontent?id=547376https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/doccontent?id=547376 - Waldemar Rozynkowski, Klasztor Sióstr Serafitek w Nieszawie (1903-1908), Art. w Studiach Włocławskich nr 4, Włocławek 2001 r., str. 360. Dost. w Intern.: https://bazhum.muzhp.pl/czasopismo/774/?idvol=%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20 12309
[1] Tamże, s. 118-119. [2] Tamże, s. 114. [3] Waldemar Rozynkowski, Klasztor Sióstr Serafitek w Nieszawie (1903-1908), Art. w Studiach Włocławskich nr 4, Włocławek 2001 r., str. 360. Dost. w Intern.: https://bazhum.muzhp.pl/czasopismo/774/?idvol=%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20%20 12309 [4] S. Ancilla Janina Stasiowska CMBB, Zawierzyła Bożej Opatrzności..., s. 113.
Powrót |
